Euthanasiewet
Suzanne van der Vathorst gaf een minicollege over de euthanasiewet in Nederland.
Meer over dit onderwerp is te lezen in de nieuwe brochure van NVVE Jongeren, die tegelijk met de nieuwe website ook tijdens deze dag werden gepresenteerd.
Iedereen wil toch dood?
Willem Bisseling interviewde schrijfster Myrthe van der Meer over haar leven. Hij kende haar al als student: "Een leuke, vrolijke vrouw." Willem kreeg enige jaren later een manuscript van haar over een vrouw die zich op liet nemen op een paaz (psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis) en was zeer verbaasd dat het over Myrthe zelf bleek te gaan. Die opname kwam voort uit een gesprek met een vervangende huisarts (en niet haar reguliere huisarts die de neiging had alle negatieve emoties aan opkomende ongesteldheid te koppelen). Deze huisarts vroeg echter: "Zou je liever dood willen zijn?" Waarop Myrthe antwoordde: "Ja natuurlijk, dat wil toch iedereen?" Die huisarts stuurde haar meteen door naar de crisisafdeling, waar ze na maanden tot het besef kwam dat haar doodswens minder 'gewoon' was dan ze zelf altijd had gedacht.
Ik laat je gaan
Na de pauze werd de groep verdeeld over twee zalen, waarbij de ene groep de aangrijpende documentaire 'Ik laat je gaan' van Kim Faber te zien kreeg over het leven van Sanne. Sanne kiest op haar 27ste voor zelfeuthanasie. Kluun had gelijk toen hij zei dat het overbodig was om om stilte te vragen, want je kon een speld horen vallen in de zaal. Na de aftiteling was er tijd voor een gesprek met een deskundig panel. Naast de maakster Kim Faber, zaten Gerty Casteelen van de Levenseindekliniek, Frank Vandendries, consulent Stichting Levenseindecounseling en Herman Speerstra, coördinator van het Adviescentrum van de NVVE in dit panel. Sanne was ervan overtuigd niet voor euthanasie in aanmerking te komen. Gerty vindt het jammer dat ze niet bij de Levenseindekliniek heeft aangeklopt. "Ze had het misschien niet alleen hoeven doen. Je loopt toch een risico dat het niet lukt." Frank deelde die mening niet en gaf aan dat de slagingskansen hoog zijn, als je maar goed genoeg weet wat je doet.
Café Doodnormaal
De andere groep ging samen praten over jongeren en het zelfgekozen levenseinde, zoals NVVE Jongeren ook iedere maand in een andere stad in Nederland doet tijdens onze Café's Doodnormaal. De drie groepen hielden ieder een eigen dialoog, waarbij de stappen: kennismaken; ervaringen delen; dromen en doen werden doorlopen. Iedereen aan tafel had wel een ervaring met het zelfgekozen levenseinde. De een omdat hij ongeneeslijk ziek is, de ander omdat ze aanwezig was bij de euthanasie van een naast familielid. Uiteindelijk is iedereen het met elkaar eens dat een waardig zelfgekozen levenseinde voor iedereen tot de mogelijkheden zou moeten behoren.
Carpe diem of memento mori
De dag werd afgesloten door Lammert Kamphuis, die ons leerde dat de filosofie ons veel inzichten kan bieden over de dood. Zo raadden de Stoïcijnen ons al aan regelmatig onze ogen te sluiten en ons de meest vreselijke dingen voor te stellen. Als je dan je ogen weer opendoet, blijkt het leven best mee te vallen. Maar je bereidt je op die manier bovendien voor op nare zaken.
De dood is de enige zekerheid in het leven en toch schrikken we ons dood als er iemand sterft. We focussen in onze westerse wereld enorm op jong blijven. We willen wel oud worden, maar niemand wil oud zijn. Dat heeft een effect op onze omgang met de dood. We zijn de dood aan het bestrijden of vermijden. Misschien wordt het tijd meer mét de dood te leven en meer over de dood te praten. Deze dag was weer een mooie stap in de goede richting.
