Recht op Waardig Sterven
Deze week had ik Marc Cosijns op bezoek, die een dagje in Amsterdam was en graag wilde kennismaken. Marc is huisarts en ook verbonden aan de afdeling huisartsgeneeskunde van een academisch ziekenhuis/universiteit in België. Marc is ook bestuurslid van de RWS, een Belgische zusterorganisatie die voluit Recht op Waardig Sterven heet. RWS telt rond de 7000 leden. Met hem sprak ik over de verschillen en overeenkomsten tussen onze landen en onze wetgeving. Namens de RWS nodigde Marc mij uit om op 28 mei een presentatie te geven voor hun leden over de ontwikkelingen in ons land, die zij nauwgezet volgen. Uiteraard voldoe ik graag aan dat verzoek. Daags na zijn bezoek vernam ik dat ook in België het aantal gehonoreerde euthanasieverzoeken toeneemt en dat dat vorig jaar boven de 2000 is uitgekomen. Professor Wim Distelmans, voorzitter van de Federale Controle- en Evaluatiecommissie Euthanasie geeft daarbij aan dat de stijging deels ook veroorzaakt kan zijn door de gestegen bereidheid van artsen om dit te melden. Opvallend is overigens dat tachtig procent van de uitgevoerde euthanasieverzoeken uit Vlaanderen komt, de overige 20% komt dus uit Franstalig België. Cultuur en religie hebben daar waarschijnlijk meer mee van doen dan taal, maar dat is iets om nog uit te zoeken.
#Findevie
Bij de Franstalige zuiderbuur van België was er vrijdag veel discussie in het parlement over een nieuwe wet. De wet, die is aangenomen in Frankrijk, staat artsen nu toe om palliatieve sedatie toe te passen bij ernstig zieke patiënten. Bij palliatieve sedatie wordt een medicijn toegediend om een verlaagd bewustzijn creëren, waardoor de patiënt de laatste dagen van het leven niet meer bewust meemaakt. Van euthanasie is in Frankrijk nog geen sprake, dus onze Franse zusterorganisaties ADMD en AAVIVRE hebben nog een hele weg te gaan voordat ze hulp bij zelfdoding of euthanasie wettelijk hebben geregeld. Op de wereldconferentie die wij van 11 tot 14 mei organiseren in de RAI, brengen we alle internationale ontwikkelingen in kaart en hopen we van elkaar te kunnen leren. Waarom lukt het in het (Franstalige) Quebeq wel om hulp bij zelfdoding te regelen en in Parijs (nog) niet. Hoe zet je een effectieve lobby op en wat werkt averechts? Allemaal interessante vragen. Het provisional programme is voor driekwart gereed en staat inmiddels op de website www.euthanasia2016.com. Met de coördinatiecommissie van de wereldconferentie hebben we deze week een bezoek gebracht aan de RAI in Amsterdam, zodat we ons goed een beeld kunnen vormen van de locatie. Ik kijk nu al uit naar het moment dat de zaal zal volstromen met deelnemers uit de hele wereld.
Afscheid voorzitter RTE
Op donderdag was er de afscheidsreceptie van Willie Swildens, de scheidend voorzitter van de Regionale Toetsingscommissie Euthanasie. Een druk bezochte receptie in het hart van Utrecht, waar haar rol in de totstandkoming van de euthanasiewet nog eens werd belicht door Roger van Boxtel. Onder de leiding van haar is de RTE sterk geprofessionaliseerd en werken er nu 45 medewerkers, verspreid over vijf regionale toetsingscommissies, aan het beoordelen van de gehonoreerde euthanasieverzoeken. In de Code of Practice heeft de RTE het hele proces precies beschreven, hetgeen natuurlijk ook bijgedragen heeft aan de verdere professionalisering van de verslaglegging. Hoewel er met hoge uitzondering nog wel eens wordt gewezen op een onzorgvuldigheid in de gevolgde procedure is er in de afgelopen 14 jaar nog nooit een arts vervolgd door het openbaar ministerie (tot en met 2014 praten we over ruim 43.000 uitgevoerde verzoeken). Dus als artsen een euthanasieverzoek honoreren gebeurt dat doorgaans zeer zorgvuldig. Dat mag ook wel eens worden gezegd. Natuurlijk horen wij ook regelmatig van onze leden dat er bij het bespreken van de wilsverklaring en het honoreren van een euthanasieverzoek nog veel misgaat. Daarom pleiten wij ook voor een goede registratie van alle euthanasieverzoeken (dus ook de niet gehonoreerde) en zouden wij graag zien dat artsen daar alleen beargumenteerd van mogen afwijken.
