Deze week heb ik bestuur, bureau en vrijwilligers ingelicht dat ik na lang beraad besloten heb het stokje aan een nieuwe directeur te willen overdragen. Het bericht over mijn aangekondigde vertrek staat hier. Het was geen gemakkelijke beslissing. Ik ben in deze functie gestapt omdat ik affiniteit had met het onderwerp. Mijn eigen vader kreeg in 1994, ruim 8 jaar voor de euthanasiewet, euthanasie. Het was een mooi afscheid en ik prees me gelukkig dat dit kan in ons land. Het leek me tevens een uitdaging om een bijdrage te leveren aan het maatschappelijk draagvlak om zelfbeschikking centraal te stellen. Die kans heb ik ook veelvuldig gekregen. Tal van interne en externe, soms heftige, debatten volgden. Mediaoptredens voor binnenlandse en buitenlandse media. Het leverde lange werkweken op, soms frustratie en soms voldoening. Veranderingen realiseren gaan niet vanzelf. Als ik de balans opmaak dan is er onder mijn leiding veel bereikt. Toch is het werk voor de NVVE nog niet af. Maar ik constateerde bij mijzelf dat het veel energie heeft gekost om die resultaten te bereiken. Een van mijn speerpunten was de ‘Pil van Drion' realiseren en 25 jaar discussie over voltooid leven te beslechten. Het plan voor een pilot laatstewilpil kwam daaruit voort en de lobby en campagne om de doelgroep een gezicht te geven. De teleurstelling over het rapport Schnabel en onze inspanningen hebben D66 verleidt tot de aankondiging van de Initiatiefwet Voltooid Leven. Recentelijk kwam het kabinet zelfs met de aankondiging van een wet. Na de discussie in de Tweede Kamer heb ik een goed gevoel over het draagvlak voor zelfbeschikking en autonomie bij het levenseinde. Regie over het eigen leven dan ook regie over de eigen dood. Toen ik de balans opmaakte ontdekte ik bij mijzelf dat ik niet tot mijn eigen levenseinde met levensvraagstukken bezig wilde zijn, hoe belangrijk ook. De aangekondigde wet brengt een andere fase mee voor de NVVE en ik kwam tot de conclusie dat ik minder gelukkig werd van die gedachte. Dat is de reden van mijn vertrek, een persoonlijk afweging die maakt dat ik mijn focus weer wil verleggen naar andere belangrijke zaken waar ik mij druk over maak. Ik heb de achterliggende periode als hectisch, zinvol en waardevol ervaren. Nog niet alles is bereikt en ik ben loyaal genoeg om er nog een aantal jaren aan vast te plakken. Maar dat zou niet goed zijn voor mij en niet goed voor de NVVE. Het viel mij daarom ook niet gemakkelijk om het bestuur, dat mij in de afgelopen periode altijd volledig heeft gesteund, op de hoogte te brengen van mijn voornemen. Het bestuur betreurt mijn beslissing en heeft mij gevraagd of ik wilde aanblijven tot er een nieuwe directeur gevonden is en dat doe ik met veel plezier. Nog een paar maanden zal ik met volle inzet de vereniging vertegenwoordigen en wekelijks een weblog verzorgen om te berichten over de onderwerpen die ons allen raken.
Wel of niet reanimeren?
Op uitnodiging van het Oranje Kruis was ik zaterdag 5 november aanwezig op hun Studiedag voor EHBO-ers. Een zeer druk bezochte bijeenkomst waar diverse onderwerpen aan de orde kwamen waarmee EHBO-ers in de praktijk te maken krijgen. Samen met cardioloog Ruud Koster (die cijfers over het recente ARREST onderzoek van het AMC naar reanimaties op straat presenteerde) verzorgde ik een workshop over wel of niet reanimeren. Hoewel het was aangekondigd als een debat tussen ons waren we het eigenlijk over de hele linie eens. Mensen die een niet-reanimerenpenning dragen moet je niet reanimeren bij een acute hartstilstand! Per jaar worden in ons land ongeveer 10.000 mensen gereanimeerd en door de AED defibrillator overleven nu 24% van de op straat gevonden mensen een acute hartstilstand. Maar er zijn ook mensen die niet gereanimeerd willen worden. Zij dragen een niet-reanimerenpenning. De niet-reanimerenpenning van de NVVE is in 1997 voor haar leden ontwikkeld en inmiddels wordt deze gepersonaliseerde penning gedragen door 37.500 mensen en dat aantal groeit elk jaar. De kans dat je als hulpverlener een keer iemand met een NR-penning tegen komt wordt daardoor elk jaar groter. BIG-geregistreerde professionals respecteren de penning als behandelverbod, maar wat vindt de gemiddelde EHBO-er? Ik hoorde regelmatig dat zij zich daar niets van aantrekken en direct zouden starten met reanimeren. Daarom besloot ik hen het filmpje te laten zien van oud-premier Ruud Lubbers, dat komt uit onze documentaire De Strijd om het Einde. Eerst vroeg ik wie hem zou reanimeren als ze hem levenloos op straat zouden vinden. Alle handen gingen omhoog. Dus politieke overtuiging speelt geen rol bij wel of niet reanimeren, constateerde ik tevreden. Toen draaide ik het filmpje af, waarop Ruud Lubbers verklaart dat hij die penning draagt en niet gereanimeerd wil worden. Dat overtuigde nog niet iedereen, zo bleek mij. Pas toen ik de vergelijking maakte met de slogan: “als een meisje nee zegt bedoelt ze nee” viel het kwartje. De strekking is dus dat je de persoonlijke keuzes en lichamelijke integriteit van iemand respecteert en de reanimatie niet start als je een niet-reanimeren penning aantreft. En stopt met reanimeren als je de penning tijdens de reanimatie ontdekt. Doodeenvoudig omdat iemand met zo’n penning aangeeft dat hij/zij weloverwogen heeft besloten dat een acute hartstilstand een mooie natuurlijke dood is.
Vrijwilligersdag
Op vrijdag 4 november hadden we alle vrijwilligers uitgenodigd in het mooie kasteel Vanenburg in Putten. Op deze jaarlijkse bijeenkomst willen we hen namens bestuur en directie in het zonnetje zetten en hen bedanken voor de belangeloze inzet voor onze vereniging. Het was een mooie dag. De ruim honderd aanwezigen hebben zich uitstekend vermaakt begreep ik van velen. In een dia-presentatie blikte ik terug op de achterliggende periode. Wat hebben we veel zaken opgepakt en wat hebben we veel bereikt. Teveel om allemaal op te noemen, daarom beperk ik me in dit weblog tot de hoofdzaken. De strategie van de vereniging is herijkt en in mei door de ALV vastgesteld. De wereldconferentie Euthanasie2016 die wij organiseerden was een fantastisch evenement, waar we in een goede sfeer kennis en ervaringen uitwisselden met een internationaal gezelschap van 350 deelnemers uit 26 landen. En hoorden we dat Canada hulp bij zelfdoding en euthanasie wettelijk ging regelen en inmiddels heeft gerealiseerd. Een grote stap voorwaarts in internationaal perspectief. We hebben ook een begin gemaakt met kleinschalige ledenbijeenkomsten die het verenigingsleven moeten versterken. Door onze lobby en campagne rond voltooid leven hebben we de doelgroep een gezicht gegeven en samen met de werkgroep politiek aandacht gevraagd voor deze doelgroep. De kabinetsreactie op het rapport van de commissie Schnabel vormde feitelijk de kroon op het jarenlange werk van de NVVE en het Burgerinitiatief Uit Vrije Wil. Kees van der Staaij van de SGP noemde het zelfs een “NVVE-pamflet”. Een groter compliment dat wij het grote draagvlak in de samenleving voor een nieuwe wet voltooid leven goed aanvoelen is vrijwel niet denkbaar. Er komt een nieuwe wet voor mensen die klaar zijn met het leven.
