Slechts één stem was de Australische deelstaat South-Australia deze week verwijderd van een “Voluntary Euthanasia Law”. Go Gentle Australia, voorvechter van de 15e poging de wet te realiseren is teleurgesteld in deze uitkomst, maar stelt tevreden vast dat de groep voorstanders blijft groeien. De groep blijft ijveren voor een legale mogelijkheid om waardig te kunnen sterven.
Beter nieuws komt uit de Verenigde Staten, nu over hulp bij zelfdoding. Tegelijkertijd met de presidentsverkiezingen werd in Washington D.C. en Colorado gestemd over de invoering van de wet “Medical Aid in Dying”. Deze wet maakt het mogelijk dat ernstig zieke mensen die nog een half jaar te leven hebben, dodelijke middelen mee naar huis mogen nemen. Als we Washington D.C. voor het gemak als staat rekenen, komt het totaal aantal hiermee op zeven en in maar liefst twintig andere staten is wetgeving in voorbereiding.
Oregon was ruim twintig jaar geleden de eerste staat waar hulp bij zelfdoding wettelijk werd geregeld. In al die jaren is er volgens George Eighmey, president van Dying with Dignity, nooit sprake geweest van misbruik. Doordat mensen het middel in eigen beheer hebben is zelfs aangetoond dat zij hierdoor langer leefden: in 2015 stierf 39% van deze groep niet door het innemen van het dodelijke middel, maar stierven zij een natuurlijk dood. Helaas heeft het aannemen van deze wetten in de VS tot gevolg dat de prijs van het dodelijke middel Secobarbital vrijwel direct explodeert. Hierdoor moeten mensen tot wel 3000 dollar voor het middel betalen. Ik vind dat farmaceutische bedrijven zich moeten schamen voor dit soort inhalige acties bij mensen in hun laatste levensfase.
Stervenshulpverlener
Woensdag had ik een gesprek met het Humanistisch Verbond en de Universiteit voor Humanistiek (UvH). Onderwerp van gesprek was een opleiding voor de functie ‘levenseindeconsulent’ waar we al enkele maanden aan samenwerken. Nu het kabinet een nieuwe functie stervenshulpverlener heeft aangekondigd in haar reactie op het adviesrapport Schnabel, leek het ons zinvol om na te gaan wat dit betekent voor ons initiatief.
Het kabinet benadrukt dat de functie uitgeoefend zou kunnen worden door professionals met verschillende achtergronden, zoals artsen, verpleegkundigen, psychologen en geestelijk verzorgers. Na de afwijzende reacties van de verenigingen van psychiaters (NVVP) en psychologen (NIP) was het fijn om te horen dat de Universiteit voor Humanistiek wel een rol weggelegd ziet voor geestelijk verzorgers. De UvH zal een minor ontwikkelen voor deze professionals, die zij al jaren opleiden. We hebben afgesproken dat we elkaar weer ontmoeten zodra de contouren van deze minor bekend zijn. In de tussentijd zal de NVVE ook met vertegenwoordigers van andere beroepen in gesprek gaan over de nieuwe functie van stervenshulpverlener. Niet om zelf een opleiding te starten maar hen aan te moedigen om, net als de Universiteit voor Humanistiek, na te denken over hun rol ten aanzien van mensen met een voltooid leven.
Zo begreep ik van de Levenseindekliniek dat de verpleegkundig consulenten in het dagelijks werk veel overeenkomsten zien met het werk van stervenshulpverlener. Dat zal voor de vrijgevestigde levenseindeconsulenten niet veel anders zijn. Interessant was ook dat uit de enquête van vakbond van verpleegkundigen en verzorgenden NU ’91 blijkt dat 74% van de verpleegkundigen een rol voor zichzelf ziet als stervenshulpverlener, mits ze daartoe zijn opgeleid. Binnen V&VN, de beroepsorganisatie van verpleegkundigen en verzorgenden, denkt men ook na over de invulling van de rol. Het lijkt mij zelf eigenlijk logisch dat niet-artsen als stervenshulpverlener de hulp bij zelfdoding geven aan mensen die hun leven voltooid achten. Artsen kunnen zich dan blijven concentreren op de euthanasiewet, waarbij het vooral gaat om het lijden aan medische aandoeningen.
