Ria van Keulen-Roordink
‘Bertus wilde gewoon niet meer’
Lies Muller
‘Het is palliatieve sedatie óf euthanasie’
Gerard Gerelings
'Niet alle lijden is nodig'
Marcel Arpots
'Wacht niet tot het laatste moment'
Jaap de Groot
‘Hoezeer ik haar ook mis, het is goed zo’
Marry
‘Het doet me pijn dat hij zo alleen is gestorven’
Ellen Lenaarts
‘Zo kon hij waardig uit het leven stappen’
Linda Pieters-Gorissen
‘Ze wilden niets liever dan samen sterven’
Guus en Piet Haest
‘De verwarring rond haar dood heeft ons wakker geschud’
Petra Hoogerwerf
‘Voor mijn moeder duurde het lang, terwijl het eigenlijk heel snel ging’
Matina Barbé
‘De twee langste nachten van mijn leven’
Ingrid van der Steen
‘Samen hebben we gestreden voor zijn dood’
Lieneke Bolhuis
‘Voor wie ik liefheb wil ik heten’
Tony van Laarhoven-Mutsaers
‘Ik zag alle angst van Peter afvallen’
Marleen van Baal
‘Ik gun John zijn “nooit meer” enorm’
Annemieke Mol
‘Mijn vader was zo blij en opgelucht’
Agnes Johannesma-van Leeuwen
‘Tegen beter weten in blijf je hoop houden voor je kind’
Tiny Palm
‘Dat hij zo zeker was, heeft ons geholpen’
Ria Beijersbergen
‘De mogelijkheid van euthanasie verlichtte onze laatste maanden’
Hans Boelsma
‘Ik voel me een gezegend mens dat het zo gegaan is’
Marcella Kuiper
‘Achteraf was euthanasie misschien prettiger geweest, dat hadden we kunnen plannen.’
Mariëtte van Gelein Vitringa-Hylkema
Bill zei: ‘Ik ben er klaar mee, ik ben er klaar voor’
Ria Bloemheuvel
‘Op de seconde gelijk was het voor allebei over en uit’
Piet Vogel
‘Dat hij afscheid mocht nemen van deze wereld zorgde voor een glimlach op zijn gezicht’
Maarten en Machteld
‘Je wilt niet dat je moeder doodgaat, maar het alternatief was een weg die zij uit volle overtuiging niet wilde’
Dr. L.T. van der Linden
‘Je mag het ondraaglijk lijden niet voorkomen, terwijl dat toch is wat je zou willen’
Kim Robroeks
‘Dag pake, mijn held, bedankt voor wie je was’
Elly van Assouw
‘Zijn duim ging omhoog en, terwijl de arts de spuit gaf, weer naar beneden’
Bob den Boer
‘Ik ben 88 jaar, wat moet ik nog, mijn leven is klaar’
Rietje Uitzetter-Heetkamp
‘Ik ben een gelukkig mens’, zei hij. En weg was Rietjes man Theo
Ada Witjes
‘Een markante man is niet meer. Ik ben trots op hem’
Yvon Steege
‘Zo zag ik haar ieder jaar bij beetjes alles kwijtraken in haar geheugen’
Erik Rörsch
‘Mijn moeder wilde de dementie niet meemaken’
Hilda Davina
‘Elke morgen een teleurstelling om weer wakker te worden’
Margreet van Buuringen
‘Zijn beslissing kwam toch wel even binnen’
Jos de Bilde
‘Zo mooi om iemand met waardigheid te zien vertrekken’
Aad Robeerst
‘Mag ik alsjeblieft naar Onze Lieve Heer?’
Marlies
‘Ze was zo blij dat ze mocht gaan hemelen’
Anton Mouwen
‘Zij was de liefde van mijn leven’
Ton van Nieuwpoort
‘Echt een humane manier van overlijden’
Inske den Dulk
‘Ooit de regie uit handen geven, daar paste mijn moeder voor’
Tom Langerak
‘Haar grootste angst was om niet meer zelfstandig te kunnen leven’
Sjoerd Biersma
‘Toen zei hij: het is genoeg. En dat wás het’
Han Kemper
‘Het enige wat ik nog zie van de wereld, is het plafond hier boven mij’
Anne Marie Harteveld
‘Zijn motto was: kwaliteit boven kwantiteit’