‘Dit verhaal gaat over Hein, mijn levenspartner, een gezonde sterke man. Hein werkte een groot deel van zijn leven als zelfstandig ondernemer. Hij had een installatie/loodgietersbedrijf. Hij was een markant figuur die ook na zijn pensioen zijn werk voortzette. Niet omdat het moest, maar vooral omdat hij het leuk vond.
Toen er op zijn 71e verjaardag slokdarmkanker werd geconstateerd en zijn levenseind in zicht kwam, was dat een grote schok. Op weg naar huis na het vaststellen van de diagnose noemde hij het woord euthanasie.’
Serieuze wens
‘Euthanasie speelde een rol in het ziekteproces. Het probleem lag bij de huisarts. Hein, die altijd gezond was geweest, kende de huisarts niet. Toen ze de eerste keer belde nadat ze door het UMC op de hoogte was gesteld, was Hein al duidelijk. “Als ik klaar ben met mijn leven, wil ik zelf een beslissing kunnen nemen”, zei hij. Toen de huisarts drie weken later op bezoek kwam, vertelde ze dat ze uit geloofsovertuiging geen euthanasie deed. Dan maar een andere huisarts… Tja, zo makkelijk bleek dat niet te zijn. Het kostte veel kostbare energie en overredingskracht om een huisarts te vinden die bereid was om Hein als patiënt te begeleiden.
We zijn lid geworden van de NVVE en hebben papieren aangevraagd, onder andere een euthanasieverzoek. De huisarts maar weer gebeld en haar de papieren overhandigd. Voor ons was dat een manier om aan te geven dat het een serieuze wens was.’
Uitgemergeld
‘Het einde naderde. Hein was uitgemergeld en niets functioneerde meer. Tot zijn vreugde werkte zijn hersenen nog prima, ook al zaten er tumoren in zijn hoofd. Het moment was daar. Ik belde de huisarts, ze kwam en Hein vertelde dat hij oprecht klaar was met zijn leven.
De huisarts was al 13 jaar huisarts maar had nog nooit een euthanasie gedaan. Ook de collega die meekwam, had er in haar 11-jarige huisartsenpraktijk nog geen ervaring mee. Toen de beslissing was gevallen, was het alsof zij de knop omzette. Heel voortvarend regelde ze de zaken. Ze had zich goed ingelezen en begeleide het proces prima.
De SCEN-arts kwam en bleek een geweldige vrouw. Ze bedankte Hein voor het vertrouwen en vond hem een dappere man. Het was zo fijn om dit te horen.
Uiteindelijk was alles snel geregeld, voor Hein een opluchting. Met zijn drie kinderen en mij aan zijn zijde is hij rustig ingeslapen. Een markante man is niet meer. Ik ben trots op hem. Hij had tot het laatst de regie in eigen handen.’
