‘In het voorjaar van 2013 begonnen bij Carmen klachten op te treden: overgeven en gewichtsverlies. De huisarts probeerde het probleem met medicijnen op te lossen, maar niets hielp. Op eigen aandringen hebben we een endoscopie laten verrichten in het ziekenhuis. In juli kwam aan het licht dat er een tumor zat in de maag. Binnen twee weken moest ze met een chemokuur starten: zes behandelingen van een hele dag in het ziekenhuis, de zwaarste chemo die ze kon krijgen. Ik moest bij Carmen epo (epoëtine, een hormoon dat de aanmaak van rode bloedcellen stimuleert, red.) inspuiten en de sondevoeding steeds verwisselen. Wat dit allemaal doet met je lichaam!’
Extra hoop
‘Daarna volgde de operatie waarbij de tumor is verwijderd. Daar werd ontdekt dat er twee uitzaaiingen op de darmen zaten, die werden verwijderd, en in een aantal lymfklieren. Op de CT-scans waren deze niet zichtbaar geweest. De tumor was door de zware chemokuur helaas niet verkleind, iets wat de artsen niet hadden verwacht. Daarop is het behandelplan gewijzigd: Carmen kreeg geen nabehandeling met chemo, omdat dat toch niet werkte.’
‘Carmens herstel na de operatie ging wél goed. In 2014 is zij op eigen initiatief een zijspoor gaan volgen bij een natuurkundig arts; wel in samenspraak met de oncoloog. Hij was er geen voorstander van, en ik eigenlijk ook niet. Het bracht Carmen een stukje extra hoop. Ik steunde haar hier wel in, en de oncoloog ook.’
Onuitwisbare herinnering
‘Een half jaar na de operatie werden twee nieuwe plekjes op de scan ontdekt. Er werd een punctie genomen, waaruit bleek dat het ook kanker was. Op de volgende scans waren ze niet groter; daarom werd besloten er niets aan te doen. Wel hebben we door het Antoni van Leeuwenhoek en Best Doctors naar het dossier van Carmen laten kijken. Geen arts die een andere visie had op het behandelplan van de oncoloog van Isala Zwolle.’
‘Het AVL adviseerde ons: ga doen wat je met elkaar als gezin nog wil doen. Met Kerst en Oud en Nieuw van 2014 zijn we zestien dagen samen naar het vissersplaatsje Playa del Carmen in Mexico geweest. Wat een onuitwisbare herinnering voor ons allemaal! In de zomer van 2015 zijn we nog twee weken naar Spanje geweest. Carmen had geen klachten.’
Het begin van het einde
‘Maar in september kwamen de klachten terug. Dit was het begin van het einde…
Acuut moesten er in oktober twee operaties kort op elkaar volgen. Ze hielpen niet; de artsen kregen haar waardes niet onder controle. Het lukte Carmen al niet meer om van haar bed af te komen. De ruggenprik die ze voor de operaties had gekregen, bleef zitten om de pijnen te onderdrukken.
Eigenlijk moest er nog een derde operatie volgen, maar resoluut besliste Carmen: dit ga ik niet doen, dit trek ik niet. Toen hebben we besloten om – met alle medicatie – naar huis te gaan en ons voor te bereiden op het afscheid. Het ziekenhuis gaf ons nog bedenktijd, maar Carmens standpunt stond vast en ik steunde haar hierin.’
‘Toch duurde het nog een hele dag om het vertrek te regelen. Toen we ‘s avonds uiteindelijk thuiskwamen, was het eerste dat Carmen zei: “Wat fijn en lekker rustig thuis.”’
Geweldige moeder en vrouw
‘De vijf dagen die daarop volgden, waren zo belangrijk voor ons gezin met twee jonge dochters. Carmens geest was zo helder, we hebben zoveel kunnen bepraten met elkaar. De avond voor het overlijden hadden we nog een klein afscheid geregeld voor familie en de beste vrienden. Carmen heeft iedereen apart een hart onder de riem gestoken en herinneringen opgehaald.’
‘Zaterdagmiddag 7 november om half 2 is Carmen heel rustig en bij bewustzijn ingeslapen. Ze was 42. Carmen was een positieve, sprankelende nuchtere Twentenaar. Het gemis blijft enorm, ook na viereneenhalf jaar. Dagelijks heb ik het met mijn dochters over haar. Het is voor ons geen taboe om telkens herinneringen op te halen aan zo'n geweldige moeder en vrouw!’