‘Mijn moeder was twintig jaar voor haar overlijden al bezig met euthanasie in het algemeen. Ze was ook voor een duidelijke wetgeving. Vijftien jaar eerder al had ze zelf een verklaring geschreven en met de huisarts besproken. Die stond er niet negatief tegenover, mits natuurlijk aan de voorwaarden zou worden voldaan. Acht jaar voor haar euthanasie, en zes jaar later nog eens, heeft ze de NVVE-formulieren ingevuld en wederom een gesprek gehad met de huisarts.
Niet meemaken
Haar reden om euthanasie te willen was dat in de vrouwelijke kant van haar familie alle dames dementie krijgen, de heren niet. Ze had de dementie van haar moeder meegemaakt en het was al enige jaren gaande bij haar jongere zus (die ze af en toe nog bezocht in het verzorgingstehuis). Dat wilde ze niet meemaken, ook al omdat ze altijd volledige controle over haar leven wilde hebben.
Na een uitgebreid, tweevoudig onderzoek in een academisch ziekenhuis kreeg ze in januari van haar stervensjaar de mededeling dat ze echt begon te dementeren. Hierop heeft ze tezamen met de kinderen een gesprek gehad met haar huisarts. De procedure werd in gang gezet: nog een gesprek met de huisarts en met de SCEN-arts.
Goede begeleiding
Op een gegeven moment werd de vergeetachtigheid steeds duidelijker. In een gesprek met de huisarts is toen een datum vastgesteld voor de euthanasie. Dit was uiteindelijk het moeilijkste punt voor iedereen. Het feitelijk aanvaarden van haar euthanasie was geen punt van discussie, voor geen van allen. Moeilijk waren de vragen: wachten we nog wat langer of is het dan te laat? Kunnen haar broers, die in het verre buitenland wonen, erbij zijn of haar nog bezoeken? Was er nog tijd om de beste vrienden en vriendinnen nog te spreken?
Maar een privégesprek tussen de SCEN-arts, met haar toestemming opgenomen voor alle duidelijkheid, bewees dat mijn moeder nog zeer zeker wilsbekwaam was en ook zeer zeker de controle wilde houden over haar euthanasie en dat zij zelf de datum bepaalde.
Praktisch verliep alles prima. Haar kinderen, een broer en twee artsen waren erbij. Na het innemen van het drankje was ze binnen een halve minuut al niet meer aanspreekbaar en is ze snel vredig ingeslapen. Het enige irritante waren de pillen die ze die dag tegen het braken moest innemen, en de vieze smaak van het drankje (kan dat niet anders?).
Door de juiste stappen te nemen en dankzij de goede begeleiding van huisarts en NVVE zijn ook wij als kinderen tevreden met deze levensbeëindiging.