‘Op 12 juni 2015 zou mijn moeder 90 worden. We hadden het er wel eens over: wanneer zou het leven klaar voor haar zijn. Mijn zus, die het syndroom van Down heeft, is altijd heel belangrijk voor mijn moeder geweest. Als het lastiger wordt om bij haar op bezoek te gaan, geeft mijn moeder steeds vaker aan dat het allemaal niet zo leuk meer is.
Ze woont inmiddels in een verzorgingshuis. Ze mag minder zelf doen; zo gaat haar medicatie in beheer bij de verzorging. Wat ze vooral moeilijk vindt, is dat ze haar privacy kwijt is. De verzorging komt zomaar binnen (waarschijnlijk kloppen ze wel, maar mijn moeder is doof). Ze is bezorgd dat ze achter een pincode zal moeten wonen.’
Nieuwe huisarts
‘Ik maak haar lid van de NVVE en ze bestelt zelf de Niet Reanimeren-penning. Als er een bijeenkomst over wilsverklaringen is, gaat ze daar heen. Het is erg druk, dus maakt mijn moeder een afspraak. Er komt iemand bij haar thuis. Later vullen we samen haar wilsverklaringen in.
Dan hoor ik van mijn moeder dat zij een andere huisarts heeft. Een beetje verbaasd ben ik wel, maar later blijkt dat het gesprek met haar “oude” huisarts over euthanasie lastig was verlopen. Met de nieuwe huisarts duurt het nog zeker twee jaar – en is zij vele gezondheidsproblemen verder – voor zij opnieuw over euthanasie spreekt. Inmiddels is er een geriatrisch onderzoek gedaan en is het duidelijk dat er sprake is van dementie.’
Bang voor de toekomst
‘Er volgen gesprekken met de huisarts. Mijn moeder is duidelijk: zo wil zij geen 90 worden! Lezen lukt niet goed meer, maar het is vooral dat ze niet meer goed kan slapen omdat ze bang is voor de toekomst. Elke morgen is het een teleurstelling voor haar om weer wakker te worden.
Haar huisarts kan in haar euthanasieverzoek meegaan en zet de procedure in werking. De huisarts is overtuigd van mijn moeders wens. Helder legt mijn moeder aan de SCEN-arts uit waarom het leven voor haar klaar is.
De huisarts kan de euthanasie niet op haar verjaardag uitvoeren, dat zou zij het ultieme cadeau hebben gevonden. Het wordt donderdag 10 juni, twee dagen ervoor. Mijn moeder is superblij, want dit was de verjaardag van mijn vader. Mooier kan niet, vindt zij.
In de week ervoor nemen wij kinderen afscheid. Verder wil mijn moeder niemand meer zien. Dat is ook beter, zij woont in een christelijk verzorgingshuis waar mensen werken die geen voorstander van euthanasie zijn.
Taartje
Op 10 juni is mijn moeder zelfs een soort van blij. Mijn man en ik zijn die dag bij haar. We eten ‘s morgens nog een taartje, ‘s middags komen twee ambulancebroeders de infuusnaald zetten. Dan begint het wachten. De huisarts zou om 19.30 uur komen en is een paar minuten te laat. Mijn moeder zegt: “Wat valt mij dat tegen, ik lig te wachten, dus begin maar gauw.” Terwijl ik haar hand vasthoud, krijgt zij de vloeistof ingespoten waardoor zij in slaap valt. Daarna de vloeistof waardoor zij overlijdt.
Terugkijkend op haar euthanasie is dankbaarheid eigenlijk het enige woord dat past.’
