‘Toen wij elkaar twaalf jaar geleden ontmoetten, woonden we nog 100 kilometer van elkaar vandaan. Ik ging mee met een georganiseerde fietstocht op tweede Pinksterdag. Het toeval wilde dat Peter en ik – we kenden elkaar niet – de hele dag met z’n tweetjes op fietsten.
Het was een zonnige dag. We genoten van de prachtige natuur en van de gesprekken met elkaar. Na het eten wisselden we e-mailadressen uit en na ruim een week mailde hij me voor een afspraak. Hij kwam naar me toe met zijn fiets achterop zijn auto.
Het was het begin van een warme vriendschap die na enkele maanden uitgroeide tot een latrelatie. Toch was samenwonen niet gelijk een optie. Tot wij elkaar ontmoetten, had Peter nog nooit zijn leven met iemand gedeeld. Het was moeilijk voor hem om die beslissing te nemen. Niet dat hij onzeker was over onze relatie, maar eerder omdat hij er al die voorafgaande jaren helemaal niet meer op gerekend had.
Zintuiglijk
Rond mijn 65ste verjaardag viel het besluit: we zouden gaan zoeken naar een flatwoning in zijn omgeving. Hij had toen al een jaar prostaatklachten met uitzaaiingen in de botten, maar hij gaf duidelijk aan dat dat niet de reden was voor zijn beslissing.
Natuurlijk had zijn ziekte impact op ons liefdesleven, maar onze liefdesband was zo sterk dat onze gevoelens voor elkaar er niet onder leden. Onze relatie was bijzonder, heel zintuiglijk: we hadden weinig woorden nodig om elkaar te begrijpen.
In de tijd van onze latrelatie maakte ik gedichtjes over ons en die stuurde ik hem op. Als ik een keer ziek was, stuurde hij mij bloemen met een lief kaartje. Ik had nooit durven denken dat ik op mijn oude dag nog zoveel geluk kon ervaren.
Chocolaatje
In 2013 verhuisde Peter alvast naar onze flat met prachtig vrij uitzicht. In februari 2014 kwam ik bij hem wonen in ons gezellige flatje. We hadden het heerlijk samen. Elke ochtend dronken we koffie op bed, met een chocolaatje. Dan stonden we op en maakten de puzzel uit de krant. Hij had zijn vrijwilligersactiviteiten en zijn bridgeclubje en ik mijn zwemclubje en af en toe ging ik een dagje naar een vriendin, mijn zoon, schoondochter en kleinkinderen. Peter ging goed om met zijn ziekte, hij klaagde niet en las veel over zijn prostaatkanker en over de mogelijke behandelingen. We gingen altijd samen naar het ziekenhuis.
Sterkte, lief
Zo ook die dag voor kerst 2019. We brachten de hele middag door op de spoedafdeling. Peter had geen trek meer in eten. De afspraak met de familie voor het kerstdiner moest plots worden afgezegd. De dag na kerst kreeg hij een echo en die wees uit dat zijn lever niet goed meer functioneerde.
We wisten dat hij zijn eerste chemo niet zou halen. Met Oud en Nieuw zaten we tegenover elkaar, hij met een glas water en ik met een glas wijn, te wachten op klokslag 12 uur. Hij zei: “Ik weet niet wat ik zeggen moet.” En toen: “Sterkte, lief.”
Gelukkig hadden we na een gesprek met de NVVE een afspraak met de huisarts over euthanasie gemaakt. Hij was bereid om te helpen en Peter bij te staan en daar waren we erg blij om. Maar Peter werd snel zwakker en kon haast niet meer op zijn benen staan. De huisarts moest nu sneller tot actie overgaan.
Gelukkig lukte het hem om dezelfde (tweede) week van dit jaar de SCEN-arts en het infuus te regelen. Peters zus van 88 en twee van haar dochters waren bij de euthanasie aanwezig, ik lag naast hem in bed. Toen het infuus was aangelegd en de huisarts ons had uitgelegd wat er ging gebeuren, pakte ik Peters hand en reikte mijn linkerhand aan zijn nichtje. Die gaf op haar beurt haar moeder een hand en die hield de hand vast van haar andere dochter.
Peter gaf zich heel rustig over en het was mooi om te zien hoe zich over zijn gezicht heel geleidelijk het masker van de dood aftekende. Toen we alle vier in huilen uitbarstten, was Peter al bevrijd. Hij is 77 jaar geworden.
Op zijn overlijdenskaart heb ik geschreven:
Lieflief,
Zo vaak liet je me voelen
wat woorden bedoelen;
jouw gevoelens verwarmden,
ze omarmden
en gloeien nog na...
Ik ga je missen...
Liesbeth
Ik ben de huisarts zeer dankbaar voor de manier waarop hij ons bijstond en over zijn adequate optreden. Ik heb hem een woord van dank namens Peter gestuurd:
Als je niet meer terug kunt
en ook niet meer vooruit,
hoe mooi is het dan
om in liefde te ontslapen
en in waardigheid te gaan...
