‘Martin was al jaren zijn grenzen aan het oprekken. In 2002, hij was 48, kreeg hij de ziekte van Parkinson. Hij had vooral last van één kant, dus leerde hij om zoveel mogelijk op te vangen met de andere lichaamszijde. Werken kon hij niet meer, dus deed hij allerlei vrijwilligerswerk. Maar na 8 jaar werd ook dat te veel, hij bleek dementie te hebben. Om toch bezig te blijven, ging hij een aantal dagen in de week meehelpen op een zorgboerderij.’
Familieman
‘Stap voor stap ging Martin achteruit, het kostte steeds meer moeite om dingen te verzinnen die het leven nog leuk en draaglijk maakten. Hij is altijd een familieman geweest, vroeger haastte hij zich na zijn werk naar huis om bij het gezin te kunnen zijn. Inmiddels hebben we kleinkinderen, maar dat ging nagenoeg aan hem voorbij. Toen ik hem vorig jaar ophaalde van een logeerweekend bij mijn dochter en haar gezin, had mijn dochter het ook gezien. “Papa heeft alleen maar geslapen op de bank”, zei ze. Hij kon niets meer, zelfs niet genieten van zijn familie. Vaak dacht ik: hoe houd je dit nog vol? Totdat hij op dinsdag 28 april 2020 bij mij in de keuken kwam staan en zei dat hij niet meer verder wilde leven. Schrikken van zijn wens deed ik niet, ik had al zo lang bewondering voor zijn doorzettingsvermogen.’
Geen leven
‘We zijn gaan praten met onze huisarts, maar die wilde niet meewerken aan zijn euthanasieverzoek. De keren dat we bij hem kwamen door de jaren heen, was Martin op z’n slechtst, daarom durfde hij het niet, hij achtte hem niet meer wilsbekwaam. Wij hebben contact gezocht met het Expertisecentrum Euthanasie. In verband met corona duurde het even voor we hem officieel konden aanmelden, dat lukte gelukkig in mei. Vanaf begin juni zijn er gesprekken gevoerd en elke keer weer kon Martin goed uitleggen waarom hij wilde sterven. Naast zijn parkinson en dementie, bleven de ongemakken zich opstapelen: een versleten rug, last van zijn ogen waardoor hij niet kon lezen noch beeldscherm kijken, vorig jaar had hij een tia en door blaasproblemen was hij ’s nachts veel wakker. Eigenlijk had hij 24 uur per dag geen leven meer. En het zou niet beter worden, alleen maar erger, voor zover dat nog kon.’
Opgelucht
‘Vanaf het moment dat hij zijn wens uitsprak, checkte ik vaak bij hem of dit echt was wat hij wilde, maar wanneer ik er ook over begon, telkens was zijn antwoord een eenduidig ja. Hij wist het zo zeker. Uiteindelijk is Martin op 4 september 2020 geholpen. Dat hij zich zelfs niet heeft laten weerhouden door zijn angst voor naalden en prikken, spreekt boekdelen. Zonder enige aarzeling liep hij mee met de verpleegkundige om een infuus te prikken. Hij was er klaar voor en dat is heel belangrijk geweest voor ons als achterblijvers. Samen met onze drie kinderen heb ik vrede met zijn dood, we zijn opgelucht dat hij mocht stoppen met leven op het moment dat het ondraaglijk was geworden.’
